Bu #28günyoga benim için bir taşla iki kuş vurdu. Hem her gün yoga yapmama, hem de her gün yazı yazmama vesile oldu. Bununla da kalmadı, beraber pratik yaptığımız pek çok kişiyle aramızda başka türlü bir bağ kurdu. Ne iyi etmiş de gelmişiz.

Benim bu sabahki yogam da yağmur sayesinde oldu diyebiliriz. İlk kurduğum saate uyanamadım. 7 gibi uyanıp, pes etmek üzereyken pencereden içeri dolan taze yağmur serinliği hemen gözlerimi açtı. Sabah uyanır uyanmaz sosyal medyaya atlama illetinden bir türlü kurtulamadım. Belki bir 28gün de bunun için lazım. En azından sabah ilk uyandığında, yemek yerken, ve akşam yatağa girince, bakma şu merete işte. Yok. Yirmi dakika kaybettirdi bu musibet bana. Evden 9’da çıkmam gerektiği, ve kahvaltımı da aceleye getirmek istemediğim için, yine ‘şimdi sıkıştırmıyım yogayı, akşama yaparım’ diyecektim ki akşam dersimden sonra eve gelip hiçbir şey yapmaya halimin kalmayacağını öngörünce dosdoğru geçtim yoga odasına. 45 dakikalık bir pratik oldu. Savaştığımız zihin kalıpları da tam olarak bu ve benzerleri işte. ‘Belirli şartlar oluşmadıkça yoga yapamam!’ ve bunun gibileri.

Dün akşam yatmadan evvel önceki gün incittiğim yerlere biraz kas gevşetici sürüp masaj yaptım. Yatarken daha iyi değildim. Kalktığımda daha iyi hiç değildim. Sabahın ilk sürprizi, pratiğin ilk uttanasanasına indiğimde gövdemle bacaklarımın yaptığı 90 derecelik açıydı. Başımın ağırlığını bir milimetre öne bıraktığım an sol popomdan enseme boylu boyunca şimşekler çaktı. Dün akşama doğru içilen şaraplar ve gece geç saat yenen dondurmaların bir hediyesi olarak sabah karnım kaskatıydı, ve udiyana bandhalar dolayısıyla tam olmadı. Udiyana bandha olmuyorsa benim bedenin arkası açılmıyor zaten. Ya da bedenin arkasını kapatan her neyse udiyana bandhalarımı benden alan da aynı şey. Böyle günler pratik açısından belki biraz can sıkıcı, hatta biraz can yakıcı da olsa, pırlanta değerinde bilgiler içeriyorlar. Böyle günler -ve daha iyileri sayesinde bedene dair daha bütüncül bir fikir, hissiyat edinmek mümkün oluyor. Bu da ‘benim hamstringlerim çok kısa’ veya ‘femurumun dış rotasyonu el vermiyor’ gibi mikro bir bakış açısından çok öte, kendini sadece anatomik özelliklerinle değil psikosomatik bir varlık olarak beden-zihin-nefes bütünlüğünde görebilmeni sağlıyor.

Çökmelere geldiğimde glutelardaki ekstra gerginliğin önceki günün çökme çılgınlığından ileri geldiğini anladım. Oldukça sertlerdi, ve 9’dan ileriye gidemedim. Onun yerine daha lineer bir güneşe selam serisi tercih edip, aralarda bol bol utkatasana varyasyonu başka bir çökmeden geçtim. Kalçayı topuklara doğru olabildiğince düşürdüğün ve kolları başın tepesinde tuttuğun bu utkatasana varyasonundan her geçtiğimde, sonrasından gelen uttanasana’nın daha derin ve açık olduğunu fark edeli epey oldu. Çökmeler apana vayu’nun akışını güçlendirdiği ve arka beden de apana vayu’nun himayesinde olduğu için, uzun ve güçlü tutulan bir çökmenin ardından gelen öne katlanmalar daha kolay ve derin oluyor. Shadow Yoga’yla tanıştığım ilk gün, ‘benim hamstringlerim çok kısa’ cümlesini ben de Defne’ye kurmuştum. O da bana ‘apana vayu’ demişti. İkinci Shadow Yoga dersimde paschimottanasana’da alnım kaval kemiklerime değdi. O anı bütün berraklığıyla hatırlıyorum, heyecandan nefesim kesilmişti! Böylelikle ‘hamstringlerim kısa’ miti de çürümüş oldu. Kas dediğin bu bir gün uzun bir gün bu kadar kısa olan bir şey değil ki. Demek ki başka bir şeyler var gözardı ettiğimiz. O derste her ne olduysa apana vayu çalıştı, ayaklara indi, benim gibi arka bedeni çoğunlukla ıslak bir çarşaf üstünde uyumuş da tutulmuş gibi hisseden biri için böylesine bir poz mümkün oldu. Son birkaç aydır yine böyleyim mesela, her türlü öne katlanma zor geliyor, ama artık ‘oram buram kısa, şuram kapalı’ diye takmıyorum. O günkü bedenimin durumuna göre bana yardımcı olacak hareketleri seçip, öyle ilerliyorum. Bugün de pratiğin sonundaki uttanasana ile başındaki arasında oldukça fark vardı. Demek ki neymiş? Çalışınca oluyormuş.

Yarın sabah için yine erken bir pratiğe niyetliyim. Keşke yine yağmur yağsa. Sizin #28günyoga nasıl gidiyor?